Wirtualna podróż do Kamerunu
(22 listopada)

W naszym kraju spadł pierwszy śnieg, a my dzięki ks. Darkowi Furmanikowi poczuliśmy gorące słońce Kamerunu. Razem z nim jechaliśmy samochodem po krętych, piaszczystych drogach Afryki. Poznaliśmy murzyńskie plemiona, które mieszkają w domach zbudowanych z liści/gałęzi lub drewnianych bali - murowanych budynków jest o wiele mniej niż u nas.  Mogliśmy popatrzeć w oczy młodych ludzi, którzy mimo tego, że żyją biednie: często jedzą tylko raz dziennie, nie mają telefonów, telewizorów, markowych ubrań, potrafią się uśmiechać i cieszyć z tego, co mają.

Spotkaliśmy tam też głuche dzieci. Przyszły one do szkoły z wielu wiosek w buszu. Szkołę niedawno założyły dla nich siostry zakonne. Niestety nie ma tam języka migowego - wszyscy posługują się nie uporządkowanymi gestami, a słyszący mową. Nauczyliśmy się przydomków Kameruńczyków oraz tego, jak się miga: "dzień dobry".  Ten znak wszystkim nam się bardzo spodobał, bo wyglądał jak przekazywanie delikatnego buziaka/całusa na nowy dzieńJ. Głusi nie noszą aparatów słuchowych, bo po prostu ich nie mają lub nie stać ich na kupno. Zaś implantach ślimakowych raczej nikt nie słyszał.

Wielkie wrażenie zrobiły na nas  tradycyjne, kolorowe, kameruńskie stroje, a także to, że w czasie Mszy św. można tańczyć - dla nich taniec to nie tylko zwykła rozrywka, ale też oddanie komuś czci, wychwalanie go.

Kiedy już powróciliśmy z wirtualnej wyprawy do naszej sali nr 12 zasypaliśmy ks. Darka pytaniami, na które on z radością i cierpliwością odpowiadał. Na koniec zadaliśmy ważne pytanie: W JAKI SPOSÓB MY, MIESZKAJĄC TAK DALEKO OD KAMERUNU MOŻEMY POMÓC GŁUCHYM DZIECIOM?

ZBIERAJCIE STARE APARATY SŁUCHOWE MOGĄ BYĆ NAWET TAKIE BARDZO STARE PUDEŁKOWE

Ucieszyliśmy się, że możemy komuś znów pomóc.
Podziękowaliśmy ks. Darkowi za niezwykłe spotkanie i OD GRUDNIA ROZPOCZYNAMY ZBIÓRKĘ  APARATÓW SŁUCHOWYCH (mogą być nawet te najstarsze, nie ważny rozmiar wkładki, kolor, brak baterii). Dokładniejsze informacje będą na plakatach.